Na de schokkende berichtgeving van over Anne Faber gisteren is heel Nederland geschokt. Bij sommige mensen resulteert dit in frustratie die zij op een positieve manier uiten in het schrijven van een tekst. De tekst die Marc Peeters uit Weert heeft geschreven is heel herkenbaar en raakt veel mensen. “Deze man weet op papier te zetten wat veel mensen voelen maar niet in woorden kunnen uiten”, aldus Sophie Verkeyn.
Het gedicht van Marc Peeters is in korte tijd al honderden keren ‘geliked’ en tientallen keren gedeeld op Facebook.
De tekst van Marc Peeters:
Iedereen voelde het komen maar toch kwam de realiteit vandaag hard aan,
Weer een slachtoffer erbij. Weer een daad die heel Nederland even stil laat staan.
Ontelbaar veel vraagtekens, iedereen die naar antwoorden snakt,
Hoe kan dat nou… Iemand die 12 jaar krijgt en na 6 jaar opnieuw wordt opgepakt?
Het is een vraag waarvan de media ons gretig met informatie in voorziet,
Totdat er in Amerika weer een andere malloot willekeurig op een menigte inschiet.
Wanneer je stilstaat bij het nieuws realiseer je, je dat we leven op een gigantisch slagveld,
Maar ach… hoe pijn het soms ook doet, we zijn inmiddels gewend aan al het geweld.
Dieren worden verwaarloosd, slachthuizen mishandelen graag even mee,
Zolang wij maar een lapje vlees hebben iedere avond, het liefst twee.
Gooi kokend water over je kat, dump je hond of verkracht een paard,
Koop zonder geld je volgende dier want ach… wat is het leven van een dier nou waard?
Lekker met zijn allen klagen over de files want niemand heeft die tijd,
Evengoed allemaal de auto er op het laatste moment tussen duwen en lachen wanneer je de ander afsnijdt.
Met 80 door de wijk, even appen want ja, je bent je favoriete wc-borstel kwijt,
Met zijn allen nee schudden als iemand een spelend kind over het hoofd ziet en deze dood rijdt.
Een pilletje op een feestje, je hebt plezier maar wordt verafschuwd door het “serieuze” deel van ons land,
‘Harddrugs is zoooo slecht voor je!’ roept een boze man met een legale joint in zijn hand.
Met zijn allen onder de tap, bier bier bier! Je bent straalbezopen maar de barman geeft je graag die cocktail,
Zolang je maar niet rookt… ‘Ga jij maar uit de kroeg, je lijkt verdomme wel een crimineel!’
Gelijkheid van rechten, emancipatie, iedereen is hetzelfde… man of vrouw,
‘Hier Ronaldo heb jij je verdiende 80 miljoen en jij voetbalvrouw, mijn laatste tientje voor jou!’.
‘Begin anders een eigen bedrijf! Mijn naam is de belastingdienst, ik ben je beste vriend!’
Een werkeloze kan het beter uitleggen: ‘Waarom werken als op de bank liggen beter verdiend?’
We schudden overal handen en roepen blij dat de politie de tering kan krijgen,
Fluitend voorbijlopen als iemand klappen krijgt, kijk eens hoe goed wij zijn in zwijgen.
Demonstratie hier, demonstratie daar, wat hebben we het toch allemaal slecht,
‘Ik ben het oneens met het helpen van asielzoekers’, dan heb je dat toch even mooi gezegd.
‘Ik doe de hele dag niets en mijn uitkering is zo laag… hoe kan de overheid me zo alleen laten staan?’
Tegelijkertijd roepen dat niemand hier welkom is, ongeacht hoeveel ellende ze hebben moeten doorstaan.
Iedereen wil en kan gehoord worden, mooi systeem die democratie,
Allemaal elkaar afzeiken vanwege zijn of haar mening… mooi begrip, communicatie.
Je mag geen negerzoen eten want dan ben je een pure racist.
Je mag niet vijf keer per dag bidden want dan ben je een echte extremist.
‘De politiek is een leugen, allemaal hypocrieten, ze naaien ons er allemaal aan!’
Je neemt vluchtig afscheid van het vijftigste meisje dat je dit jaar hebt gedaan.
‘Ik wil iemand die trouw is, diepgang heeft en mij behandeld als een echte diamant!’
Je swiped op Tinder snel die mooiboy die je toch gaat bedriegen naar de rechterkant.
‘Zucht… oké, vooruit, douche alle ouderen dan maar 1x per week en dagelijks 2x naar de wc!’
De directeur rolt met zijn ogen. ‘Wat vinden jullie trouwens van mijn nieuwe BMW?’
‘Heb je ze weer… die leraren… hier hebben jullie een beetje extra poen’
‘En nu verder niet meer zeuren want in je eentje met 30 kinderen in de klas is best te doen!’.
Met zijn allen roepen dat kinderen goed moeten worden opgevoed,
Maar zodra ze strafwerk krijgen boos op het schoolplein staan met een hele stoet.
Iedereen bedriegt, niemand is oprecht. Iedereen rent, niemand loopt.
Iedereen loopt te klagen maar niemand geeft waar hij of zij zelf wel op hoopt.
We roepen de rijdende rechter als de boom van de buren te ver naar ons buigt,
We hebben geen van allen de kracht meer dat je de buurman zonder te schelden hiervan zelf overtuigd.
We vragen iedere dag om meer maar geven zelf de helft van dat,
Verdomme… de wereld is ons ondertussen spuugzat.
Er dreigt een oorlog met kernwapens, we hebben het toppunt van armoede bereikt,
‘Weet je wat? We plaatsen een vlieg op zijn oog zodat de reclame wat zieliger lijkt’.
Moeder natuur spreekt zich soms uit en is niet bang om complete steden glad te strijken,
‘Iedereen, doneer nu direct even wat geld! Dan kunnen we allereerst de tempels weer bouwen voor de rijken’.
We kunnen allang overstappen op milieuvriendelijke voertuigen maarja… niet goed voor de economie,
Laten we direct nog wat bossen kappen voor wat vakantiehuizen, fuck de ecologie.
Waar is ons geloof, onze hoop, onze samenwerking gebleven?
We zwaaien met wapens en vergeten het allermooiste… het leven.
Iedereen is schuldig, niemand is vrij van deze blaam,
Het is niet erg… er staan ook dingen waar ik mij voor schaam.
De wereld maakt ons moe… maar wat maakt het uit als maar een deel van iedereen dit ziet?
Morgen is precies zoals vandaag, wachtende op de volgende malloot die willekeurig op een menigte inschiet.
Wanneer staan we op, kijken we in de spiegel en ademen we rustig in en uit?
Wanneer gaan we eens beseffen en kruipen we eens in iemand anders zijn of haar huid?
Wanneer houden we weer van de ouderen, respecteren we ieder zijn of haar eigen geloof?
Wanneer gaan we stoppen met mee te werken aan deze maatschappelijke kloof.
Wanneer gaan we weer betekenis geven aan het woord spijt?
Wanneer gaan we stoppen met zelf invullen en handelen op basis van een feit?
Wanneer gaan we weer genieten van de dieren en de natuur?
Wanneer gaan we stoppen met het creëren van vuur?
Wanneer gaan we weer elkaar zien als gelijken, samen sterk staan?
Wanneer gaan we stoppen met een verliefd stel dat hetzelfde geslacht is in elkaar te slaan?
Wanneer wordt onze emotie weer blijdschap in plaats van voortdurend kwaad?
Wanneer gaan we stoppen met het zaaien van angst en haat?
Wanneer gaan we eindelijk eens stoppen met al het gesnauw…
Wanneer gaan we weer betekenis geven aan: ‘Ik hou van jou…’
Deze wereld maakt mij moe… en ik hoop dat jij hetzelfde voelt,
Wellicht kunnen we dan eindelijk met zijn allen leven zoals het leven is bedoeld.
Marc.
P.s.
Beste Anne Faber,
Ik ken je niet maar dankzij jouw verhaal heb ik het mijne geschreven,
Ik wil je bedanken voor de minuten die je me zojuist hebt laten beleven.
Ik heb geen woorden voor de daad die jou is overkomen,
Maar weet dat ik in ieder geval vannacht over verbetering ga dromen.
Ik denk aan je familie, je vriend, je vrienden en vooral aan jou,
Weet dat ook al ken ik je niet, ik ergens toch een beetje van je hou.
Rust zacht beste Anne. Ik hoop dat de zon boven schijnt,
Ik weet dat je ooit nog een keer in het leven van je naasten verschijnt.
Wanneer de volgende malloot verschijnt en jij uit de media verdwijnt,
Besef dan mijn geschenk en weet dat ik voor altijd aan je denk.
Marc.
Prachtig verwoord, met GEVOEL. 10 Punten. Eén “kleinigheidje”: dat wat “krom” is wordt door de media met alle liefde onder een vergrootglas gelegd. Daarmee creëren zij de illusie dat de wereld er op achteruit gaat, terwijl dit allerminst het geval is.
En “wij” zijn de ramptoeristen die op de een of andere manier “smullen” van dit alles en onze emoties de vrije loop laten. Vandaag een moord hier, morgen een bom daar. En “flits flits flits” daar gaan de fotografen aan de slag en worden we weer geconfronteerd met de dikke krantenkoppen. Oh wat een ellende! En zo worden we iedere dag weer gebombardeerd met rommel. We kunnen haast niet meer zonder!
Anne Faber? Morgen is ’t weer iemand anders. Was dit een bericht geweest op de derde pagina in de krant zonder foto’s dan was ’t allemaal heel anders geweest. Nu gaan we mee met de media en schreeuwen we hel en verdoemenis. (En de overheid lacht want die zijn o.a. weer ’n stap dichter bij de sleepwet).
Met alle respect voor de nabestaanden van dit meisje, begrijp me niet verkeerd, maar gisteren zijn 3 andere jongen vrouwen ook overleden. De een door huiselijk geweld, de ander door een te zware chemo-kuur (dat is oké want ’t is “regulier”) en de ander aangereden in ’t verkeer. Dit was geen voorpagina-nieuws, maakt het dat minder erg?
Mensen richten zich maar wat graag op het drama van ’t leven (niks persoonlijks naar Marc, hij verwoordt het mooi) en laten zich meesleuren door wat de media belangrijk vindt om te vermelden. Wat góed gaat is bijzaak, wat fout gaat wordt geaccentueerd. Met alles.
Weet je wat belangrijk is? Luisteren naar jezelf, naar je innerlijk, en je niet laten beïnvloeden door alle rommel die je iedere dag weer opnieuw gepresenteerd wordt door tv, radio en kranten. Ieder uur het nieuws met wat verkeerd gaat in de wereld. Iedere ochtend weer ’n krant met wat er allemaal niet deugt. En zonder dat we het weten laten we ons gigantisch beïnvloeden door deze ellende, met als gevolg nog meer haat, afkeer, onbegrip en verwijten naar de “medemens” als gevolg.
We hebben meestal zelf nog niet eens in de gaten wat deze berichtgevingen allemaal met ons doen. We laten ons er volledig in meesleuren en hebben niet in de gaten dat het ons naar de “kelder” van ons eigen bewustzijn brengt. Als we wereldkampioen worden (de dames natuurlijk..) zijn we allemaal blij, ontploft er ’n bom dan zijn we van de leg. Jantje lacht, Jantje huilt. Speelbal van de media zijn we, niet in staat om ons eigen geluk dicht bij onszelf te zoeken maar totaal in de ban van wat er in de buitenwereld gebeurt.
Stem je af op je eigen innerlijke stem, op je eigen geluk, ongeacht wat er in die “boze buitenwereld” gebeurt. Zet het breinvervuilende 8-uurjournaal af, luister geen nieuws, breng je smartphone naar de milieustraat en geniet van wat de wereld allemaal te bieden heeft. Dat is veel en veel meer dan de media je willen laten geloven. Groei is je bewust worden van wie JIJ werkelijk bent en hoe ’t leven werkelijk in elkaar steekt. En dat is ook afstand doen van berichtgeving die vooral bedoeld is om de mens klein te houden.
Ik doe nog even ’n dansje in m’n woonkamer, life is good!!
Mensen zoals Marc doen mij beseffen…er is nog hoop!
Hoop voor wat? Meer dichters met een mooi stukje tekst of mensen met beide benen op de grond die een eindelijk eens lijntrekken en zeggen; tot hier en niet verder?
Ik ben het met je eens dat er veel goedheid zit in mensen als Marc. Maar met zwakke beleidsbepalers en zoveel ‘ gekken’ op de wereld moeten er ook mensen zijn die een keer het recht in eigen hand nemen en opstaan om anderen te beschermen. Geloof mij, ook ik begin het zat te worden wat ik af en toe zie gebeuren. Ik heb geen vrouw,geen kinderen dus de verantwoordelijk die ik draag is alleen naar mezelf toe. Ik heb anderhalf decennia bij defensie rondgelopen, dus ik weet waar ik toe in staat ben. En er zal een dag komen. Misschien niet vandaag of morgen, maar dat ook ik het recht in eigen hand zal nemen. En misschien wel omdat ik mijn frustratie niet zo kan uiten als Marc, in een mooi gedicht. En alleen maar om de ‘zwakkeren’ in onze samenleving te beschermen. Waar ons rechtssysteem faalt. Want nogmaals, ook bij mij is de emmer een keer vol. Dit is geen noodkreet, want niemand weet wie ik ben op social media. En misschien gebeurt het wel niet, en blijft het ook bij mij met woorden. Maar het is belachelijk dat heel Nederland verdriet heeft om een jonge vrouw die nooit, maar dan ook nooit, had mogen sterven omwille het genot van zo’n lafbek die nooit los had mogen komen, en nu nooit meer mag komen!
Ik hoop oprecht dat je het hoofd koel houd…Volgens mij is dat zeker aan jou besteed! Ik heb jou nog nooit zo open gezien …
Prachtig verwoord, met GEVOEL. 10 Punten. Eén “kleinigheidje”: dat wat “krom” is wordt door de media met alle liefde onder een vergrootglas gelegd. Daarmee creëren zij de illusie dat de wereld er op achteruit gaat, terwijl dit allerminst het geval is.
En “wij” zijn de ramptoeristen die op de een of andere manier “smullen” van dit alles en onze emoties de vrije loop laten. Vandaag een moord hier, morgen een bom daar. En “flits flits flits” daar gaan de fotografen aan de slag en worden we weer geconfronteerd met de dikke krantenkoppen. Oh wat een ellende! En zo worden we iedere dag weer gebombardeerd met rommel. We kunnen haast niet meer zonder!
Anne Faber? Morgen is ’t weer iemand anders. Was dit een bericht geweest op de derde pagina in de krant zonder foto’s dan was ’t allemaal heel anders geweest. Nu gaan we mee met de media en schreeuwen we hel en verdoemenis. (En de overheid lacht want die zijn o.a. weer ’n stap dichter bij de sleepwet).
Met alle respect voor de nabestaanden van dit meisje, begrijp me niet verkeerd, maar gisteren zijn 3 andere jongen vrouwen ook overleden. De een door huiselijk geweld, de ander door een te zware chemo-kuur (dat is oké want ’t is “regulier”) en de ander aangereden in ’t verkeer. Dit was geen voorpagina-nieuws, maakt het dat minder erg?
Mensen richten zich maar wat graag op het drama van ’t leven (niks persoonlijks naar Marc, hij verwoordt het mooi) en laten zich meesleuren door wat de media belangrijk vindt om te vermelden. Wat góed gaat is bijzaak, wat fout gaat wordt geaccentueerd. Met alles.
Weet je wat belangrijk is? Luisteren naar jezelf, naar je innerlijk, en je niet laten beïnvloeden door alle rommel die je iedere dag weer opnieuw gepresenteerd wordt door tv, radio en kranten. Ieder uur het nieuws met wat verkeerd gaat in de wereld. Iedere ochtend weer ’n krant met wat er allemaal niet deugt. En zonder dat we het weten laten we ons gigantisch beïnvloeden door deze ellende, met als gevolg nog meer haat, afkeer, onbegrip en verwijten naar de “medemens” als gevolg.
We hebben meestal zelf nog niet eens in de gaten wat deze berichtgevingen allemaal met ons doen. We laten ons er volledig in meesleuren en hebben niet in de gaten dat het ons naar de “kelder” van ons eigen bewustzijn brengt. Als we wereldkampioen worden (de dames natuurlijk..) zijn we allemaal blij, ontploft er ’n bom dan zijn we van de leg. Jantje lacht, Jantje huilt. Speelbal van de media zijn we, niet in staat om ons eigen geluk dicht bij onszelf te zoeken maar totaal in de ban van wat er in de buitenwereld gebeurt.
Stem je af op je eigen innerlijke stem, op je eigen geluk, ongeacht wat er in die “boze buitenwereld” gebeurt. Zet het breinvervuilende 8-uurjournaal af, luister geen nieuws, breng je smartphone naar de milieustraat en geniet van wat de wereld allemaal te bieden heeft. Dat is veel en veel meer dan de media je willen laten geloven. Groei is je bewust worden van wie JIJ werkelijk bent en hoe ’t leven werkelijk in elkaar steekt. En dat is ook afstand doen van berichtgeving die vooral bedoeld is om de mens klein te houden.
Ik doe nog even ’n dansje in m’n woonkamer, life is good!!