Oud-Weertenaar Derk de Korver heeft afgelopen zaterdag bij de WK Triatlon op Hawaii de tiende plaats behaald bij de amateurs. Hij is daarmee voor de 4de keer op rij de beste Nederlander bij deze extreme vorm van triatlon. Een geweldige prestatie waarmee De Korver liet zien goed hersteld te zijn van een gebroken middenvoetsbeentje dat hij acht weken geleden opliep tijdens een zwemtraining.
De WK Iron Man – 3,8km zwemmen, 180 km fietsen en afsluitend een hele marathon – wordt traditioneel op Hawaii gehouden. Elk jaar in oktober verzamelen zich hier ’s werelds beste triatleten op de plek waar de Iron Man ooit is begonnen voor het wereldkampioenschap van zowel amateurs als pro’s. Het parcours op Hawaii loopt dwars door zwarte lavavelden, is erg winderig, heeft veel hoogtemeters en de temperaturen lopen op tot ruim boven de dertig graden.
Het veld van de ruim tweeduizend amateurs, die zich dit jaar hadden weten te kwalificeren, was dit jaar met een record aantal nationaliteiten zwaarder dan ooit. De deelname uit Afrika, en Midden en Zuid Amerika was dit jaar erg sterk en de top 10 finishers hadden 9 verschillende nationaliteiten.
De Korver, die in LA woont is aangesloten bij het trainingscollectief van Team Suunto en traint bij de vermaarde triatloncoach Matt Dixon. Vanwege de voetbreuk en zijn recente vaderschap heeft Derk weinig races kunnen doen in aanloop naar Kona . Desondanks zette hij een bijzonder goede prestatie neer en was wederom veruit de snelste Nederlander.
Met een zwemtijd van 1:01:42 had hij het aanvankelijk nog zwaar en lag hij 62e binnen zijn categorie, maar met een fietstijd van 4:33:39 bleek hij de snelste op het tweede onderdeel en lag hij 3e en dus op medaillekoers. Hij kon deze positie vasthouden tot ruim 10 km voor de finish van de marathon, maar toen vergde het gebrek aan trainingskilometers van de afgelopen acht weken zijn tol en moest Derk de kopgroep laten lopen. Uiteindelijk kwam hij na 8:52:54 over de streep met de tiende plaats als resultaat.
“Het was erg zwaar, niet alleen de omstandigheden, maar ook de indeling van de race. Het was moeilijk om gedisciplineerd te blijven lopen, omdat ik wist dat de man met de hamer toch een keer zou komen. Er had zeker een podiumplaats ingezeten – normaal loop ik de marathon 10 tot 15 minuten sneller – maar als je bedenkt, dat ik acht weken geleden dacht dat ik helemaal niet zou kunnen starten, is een 10 plaats zo gek nog niet.”
