Gitaardocent Jitse Zonneveld (24) beleefde afgelopen zomer zijn moment of fame. Live vanuit de Martinustoren in Weert coverde hij samen met stadsbeiaardier en RICK-collega Frank Steijns het metalnummer Ace of Spades van Motörhead. De band die hij als kind adoreerde en die hem mede heeft gevormd tot wie hij nu is. Het filmpje van het concert ging viral, Jitse was de koning te rijk. Gerijpt door het leven ontdekt hij nu weer nieuwe, muzikale werelden.
Zes jaar was hij toen zijn vader hem een dvd liet zien van de Britse metalband Motörhead. Jitse was gelijk verkocht. “Het was dat rauwe, jankende geluid in combinatie met die skinny jeans, de kogelriemen en het lange haar. Ik werd omver geblazen en wist het meteen: ik wilde op gitaarles. Mijn ouders vonden het goed, maar alleen als ik plechtig beloofde het een serieuze kans te geven.”
De eerste lessen vielen wat tegen, herinnert hij zich lachend. ‘Als je Motörhead in je hoofd hebt, voelt het toch anders als je op een Spaanse gitaar ‘Mieke heeft een lammetje’ moet leren spelen. Daar moet je even doorheen. Na een jaar kreeg ik een elektrische gitaar en speelde ik mijn eerste rocksong, Smells Like Teen Spirit van Nirvana. Toen kreeg ik de smaak te pakken.”
Een bewuste keuze
Omdat Jitse naar eigen zeggen niet overliep van het talent, moest hij knokken om zijn doel te bereiken. “Door hard te werken, sta ik waar ik nu sta.” Op zijn achttiende verruilde de jonge metalgitarist de opleiding elektrotechniek voor de ‘Metal Factory’ in Eindhoven en kon hij eindelijk zijn droom najagen. Lekker muziek maken, nieuwe wegen verkennen, contrasten opzoeken en – omdat het nou eenmaal lastig is om van muziek te leven – gitaarles geven. “Ik heb er bewust voor gekozen om me te richten op kunst- en cultuureducatie. Achteraf gezien had ik geen betere keuze kunnen maken. Het is prachtig werk.”
Sinds januari 2019 leert Jitse leerlingen van RICK de kneepjes van het vak. Ruim vijftig pupillen heeft hij onder zijn hoede, in de leeftijd van 7 tot 70 jaar. De een weet precies wat hij wil, de ander heeft nog geen idee. “Door een band met ze op te bouwen, laat ik ze spelenderwijs hun muzikale voorkeur ontdekken. Dat kan alleen door flexibel te zijn. Vroeger moest je als kind eerst verplicht noten leren lezen en leerde je standaard spelen uit een gitaarboek. Nu kijken we naar wat de leerling wil. Als iemand aangeeft dat hij dolgraag Justin Bieber wil spelen, dan gaan we daar – in aangepaste en vereenvoudigde vorm – direct mee aan de slag. Dan wordt gitaarles meteen een stuk leuker.”
Finest hour
Zonder goede gitaartechniek, een stevige discipline en een stukje lef om jezelf te laten zien, kom je niet ver, weet Jitse uit ervaring. Maar succes valt of staat met de liefde voor muziek. “Dat is het belangrijkste wat ik mijn leerlingen wil meegeven. Muziek maakt zoveel los, ook bij mij. Als ik me verdrietig voel, pak ik mijn gitaar en ga ik alleen op mijn kamer zitten. Dat is mijn manier om me te uiten. Anderen praten over hun gevoelens, ik laat liever mijn instrument spreken. Als ik heel blij ben, speel ik het liefst ABBA. Ben ik boos, dan wordt het metal. Al is dat ook prima geschikt voor uitzinnige momenten. Laatst speelde ik met mijn Gorefest tributeband Gorefunest op een festival voor 750 mensen. Dat gaf zo’n geweldige kick. Ik was door de corona bijna vergeten hoe het ook alweer voelde.”
Afgelopen zomer beleefde Jitse Zonneveld zijn finest hour. Een geluksgevoel dat nauwelijks valt te overtreffen, zo realiseert hij zich. Tijdens het Torenfestival in Weert speelde hij samen met stadsbeiaardier en RICK-collega Frank Steijns de hardrockklassieker Ace of Spades van Motörhead. Frank op het carillon, Jitse op zijn gitaar. Een nog nooit vertoonde combinatie op 70 meter hoog, onder de 10.000 kilo zware klokken. Over metal gesproken. Het filmpje dat van dit unieke concert werd gemaakt, werd opgepikt door het management van Motörhead en ging de hele wereld over. “Het is nu al 423.000 keer bekeken. Als je op Google ‘Ace of Spades on bells’ intikt, krijg je 12 pagina’s met artikelen en recensies. De meeste lovend, sommige kritisch. Dat is wat kunst doet, het maakt iets los. Frank en ik zijn samen langs verschillende radiostations gereisd. Bij Radio Veronica hadden we een mobiel carillon bij ons. Het was geweldig. Als Motörhead-fan kun je daar alleen maar van dromen. Op mijn zesde werd ik voor het eerst geraakt door deze muziek. Achttien jaar later is de cirkel rond.”
Een nieuwe wereld
Het mooie van musiceren is dat je nooit bent uitgeleerd. Bij tijd en wijle raak je in vervoering, zoals dat bij Jitse als kind gebeurde. In de coronamaanden, toen de docent noodgedwongen online les gaf, ging er een nieuwe wereld voor hem open. “Uit het niets werd ik geraakt door Capricho Arabe, een romantisch muziekstuk van Francisco Tárrega. Daar heb ik me volledig op gestort. Ik zat midden in de lockdown, had zeeën van tijd. Alsof het zo moest zijn. Nu speel ik het liefst klassiek. Het is zó mooi en het voelt zó goed. Welke emotie daarbij hoort? Noem het maar verstild genieten.”
